Hungenberg Mariendistelsamen Αγκάθι Μαρίας 1kg

 

σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στην Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Το γαϊδουράγκαθο - Silybum marianum (συν. Carduus marianus) - ανήκει μαζί με άλλα 

 

είδη του γένους Silybum στην ομάδα των «αληθινών γαϊδουράγκαθων». Άλλα ονόματα που συναντάμε συχνά είναι πουρνάρι, άγρια ​​αγκινάρα, γαϊδουράγκαθο της Αφροδίτης, 

 

γαϊδουράγκαθο, λευκό γαϊδουράγκαθο, αγκάθι Μαρίας, Holy Thistle (Holy Thistle), Saviour's Thistle, Fever Thistle, Christ's Crown. Φαίνεται σημαντικό από αυτή την 

 

άποψη ότι το «ιερό γαϊδουράγκαθο» περιλαμβάνει επίσης το είδος «Cnicus benedictus».

 

 

Η καλλιέργεια του γαϊδουράγκαθου ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 2000 χρόνια, αφενός για ιατρικούς σκοπούς, αλλά αφετέρου και ως λαχανικό (άγρια ​​αγκινάρα).

 

Η καλλιέργεια ήταν πολύ γνωστή πέρα ​​από τα σύνορα της Ευρώπης, αλλά ήταν εξαιρετικά δημοφιλής ιδιαίτερα στη Γερμανία, την Ελλάδα και την Ιταλία. 

 

Η ιατρική χρήση αναφερόταν κυρίως στη θεραπεία ασθενειών του ήπαρ, νεφρών και χοληδόχου κύστης, καθώς και δαγκώματα φιδιών και δηλητηρίαση από μανιτάρια.

 

Είναι επίσης ενδιαφέρον από αυτή την άποψη ότι μετά την πρόσληψη δηλητηριωδών μανιταριών, οι σπόροι του γαϊδουράγκαθου ή η προετοιμασία τους αύξησαν την 

 

πιθανότητα επιβίωσης σχεδόν στο 100%. 

 

Στις μέρες μας, το γαϊδουράγκαθο καλλιεργείται κυρίως για τις φαρμακευτικές του χρήσεις, αλλά συναντάται και ως καλλωπιστικό φυτό στους κήπους.

 

Οι σπόροι του γαϊδουράγκαθου περιέχουν σιλυμαρίνη, η οποία είναι ένα μείγμα από τα φλαβονοειδή silibinin, isosilibin, silidianin και silicristin.

 

Αυτό το σύμπλεγμα φλαβονοειδών απομονώθηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία τη δεκαετία του 1970. Ο σπόρος περιέχει περίπου 1 - 4% αυτού του συμπλέγματος 

 

που ονομάζεται «σιλυμαρίνη». Αυτό έχει την ικανότητα να προστατεύει το συκώτι από μια ποικιλία τοξινών (δηλητήρια) και υποστηρίζει την αναγέννηση του 

 

ηπατικού ιστού, οπότε χρησιμοποιείται ειδικά για την υποστηρικτική θεραπεία σε χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις του ήπατος και ηπατική κίρρωση.

  

 

Οι σπόροι του γαϊδουράγκαθου έχουν περιεκτικότητα σε λάδι περίπου 25-30%, η οποία καθορίζεται κατά μέσο όρο από 60% λινολεϊκό οξύ και 30% ελαϊκό οξύ. 

 

Η περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη είναι 20-25%.

  

 

Ο σπόρος του γαϊδουράγκαθου έχει σχετικά σκληρό κέλυφος. Εδώ είναι λογικό είτε να χτυπήσουμε τους σπόρους για λίγο στο μύλο είτε να χρησιμοποιήστε σκόνη 

 

σπόρων γαϊδουράγκαθου (βλ. στο Silymed). Τόσο οι σπόροι όσο και η σκόνη πρέπει να είναι από μια ποιότητα που έχει σχεδιαστεί για τον άνθρωπο (φαρμακευτική ή ποιότητα υγείας).

 

Για προληπτικές θεραπείες για την υποστήριξη του ήπατος, η σκόνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε καθαρή είτε ως προσθήκη στην αυγοτροφή. Δεν συνιστάται έγχυμα τσαγιού, 

 

καθώς το σύμπλεγμα φλαβονοειδών είναι δύσκολο να διαλυθεί στο νερό - μπορεί να αναμένεται απώλεια 90% του δραστικού συστατικού.

 

Σε περίπτωση οξέων ηπατικών προβλημάτων, η θεραπεία θα πρέπει να συζητηθεί με έναν έμπειρο κτηνίατρο, καθώς το έναυσμα μπορεί αναπόφευκτα να είναι της πιο ποικίλης φύσης.

 

  

Αναλυτικά στοιχεία:

 

πρωτεΐνη 16,8% λιπαρά 23,9% υδατάνθρακες 31,8%